Z drugiej strony moja ciekawska dusza i głodny nowych wrażeń żołądek krzyczały: "Zjedz to, zjedz to!" na widok różności na ulicy.
Postanowiłam podejść do sprawy z umiarem i ostrożnością, stwierdzając, że przecież mam trzy tygodnie na testowanie. Ale wtedy nadszedł dzień trzeci naszego pobytu, kiedy do pokoju weszła Sarojini:
- Macie ochotę na snaki?
Popatrzyłyśmy po sobie.
- Chyba mamy? Ale może pójdziemy z tobą? Zobaczymy, gdzie to jest? - byłyśmy przekonane, że zaprowadzi nas do automatu z batonikami. Czekała nas natomiast podróż w zakamarki hinduskiej ulicy, gdzie rozkrzyczany pan na rozpadającym się wózeczku ustawionym tuż nad ściekiem smażył ziemniaczki. Miny nam zrzedły, ale cóż... raz kozie miau, środki na żołądek i inne problemy też miałyśmy ze sobą.
- Na wynos?
- Hmm... no tak. Na wynos - kolejny błąd. Nasze snaki zostały owiniętę w starą gazetę. Bo przecież na wynos.
W jadalni spożyłyśmy ziemniaczki, które okazały się całkiem dobre. Oto one - Aloo Bajji:
Po powrocie do hotelu przepłukałyśmy żołądki setką Finlandii porzeczkowej i postanowiłyśmy odczekać dwa dni.
Dwa dni minęły, a my żyjemy. Ameby także na razie nie stwierdzono. Dlatego też nieco śmielej zabrałyśmy się za indyjskie specjały:
1. Codziennie obowiązkowa porcja witamin na śniadanie
2. Fritatta z warzywami, ziemniaczki i gotowana fasola (to oczywistość w Bangalore, którego nazwa znaczy "Miasto gotowanej fasoli")
3. Rasgulla - kulka serowa, w produkcji nieco przypomina nasz ser twarogowy; gotowana jest w cukrze i w trakcie jedzenia polewana cukrowym syropem. Potwornie słodka:
4. Uthappam - cienki placuszek z ryżu i urad dal (inaczej vigna mungo) czyli rodzaju czarnej fasoli; do tego duuużo pietruszki, cebuli i papryki. Podaje się go z sosami i chutneyem.
5. Mnóstwo ziemniaków pod przeóżnymi formami - z tego też na pewno zapamiętam Indie. Praktycznie nie ma dnia bez ziemniaczanego dania, a ja nawet nie jestem w stanie spamiętać wszystkich nazw.
Na zdjęciu: kuleczki ziemniaczano-cebulowe (smażone), fasola i gotowane ziemniaczki z ziołami.
6. Masala dosa - cieniutkie ciasto z soczewicy i sfermentowanego ryżu przypominające nieco nasz naleśnik; wypełnione było nadzieniem ziemniaczanym i podawane z chutneyem (kokosowym i paprykowym z gorczycą); poziom ostrości zależał od kucharza
7. Owoce z budki: ananasy, mango z solą, przeróżne odmiany melonów; wszystko świeżutkie i pyszne (no, może poza mango z solą)
Zostałyśmy też zaproszone na obiad do Sarojini, gdzie uczyłyśmy się jeść przy użyciu tylko jednej ręki (oczywiście prawej) i rodi (placuszka z mąki pszennej - pyszności). Stwierdzam, że to łatwiejsze niż konsumowanie sushi. Wszystkie się najadłyśmy i nie upaćkałyśmy curry, więc nauka nie poszła w las (teraz koniecznie muszę się wybrać do indyjskiej restauracji w Krakowie i sprawdzić, czy pamiętam, jak to się robi).
Kilka uwag ogólnych, a może i rad momentami:
* wybierając się na indyjski obiad, zawsze warto zamówić odpowiednio wcześniej lassi (jogurt pity pod przeróżnymi postaciami; najbliższy nam smakowo jest "sweet lassi", czyli jogurt z owocami; nieco dalej - miętowy lassi z solą), który doskonale neutralizuje ostre smaki
* nawet potrawy nieoznaczone "papryczką" w menu potrafią być zabójcze dla niewyrobionego europejskiego podniebienia (inna sprawa, że moje jest wyjątkowo niewyrobione, jeśli idzie o chili)
* w hotelach podają wersje "europejskie" różnych dań; ich "europejskość" w pojęciu Hindusów polega na tym, że są niedogotowane i nieprzyprawione w ogóle (sic!) - wypróbowałyśmy je kilka razy, więc nie była to kwestia przypadku
* warto unikać kontaktu ust z wodą bieżącą, zatem wszelkie płyny należy spożywać w postaci butelkowanej (dodatkowo fabrycznie zakręconej), podobnie z płukaniem ust po myciu zębów
* po spożyciu niepewnych produktów indyjskiej ulicy nie zaszkodzi na pewno kieliszeczek dobrej, polskiej wódeczki
* należy przygotować się, że wszelkie soki są potwornie słodkie (jak nasze syropy) - ja swój sok z mango rozpuszczałam w proporcjach 1:3 z wodą
* Hindusi wszystko doprawiają: regularne obiady to gwarancja chili, kandyzowane owoce obtoczone są w słonych przyprawach, słodkie przegryzki są naprawdę słodkie, a soki ociekają cukrem; nie ma miejsca na łagodne smaki i półśrodki
* należy zapomnieć o mięsie; nawet jeżeli coś zawiera w składzie kurczaka, to będą go śladowe ilości; moje trzy tygodnie upłynęły pod znakiem soczewicy, ziemniaków, fasoli i grochu, a także przeróżnych przetworów mączno-ryżowych
* nawet jeśli jest się przeciwnikiem bawarki (tak jak ja... brrrr...), warto dać się skusić na indyjską herbatę z mlekiem; mleko bowiem w tym przypadku nie powoduje, że napój jest mdły, ale lekko przełamuje gorycz wyjątkowo mocnego i słodkiego naparu herbacianaego
Na zakończenie tej opowieści obrazkowej chciałam tylko dodać to, co powtarzam zawsze. Tak, jak nie roszczę sobie prawa do stwierdzania, że poznałam Indie, tak nie powiem nigdy, że poznałam indyjską kuchnię. Tak naprawdę próbowałam tylko tego, co oferuje w swoim menu Karnataka, a mówić, że zna się kuchnię indyjską, znając Karnatakę, to jak rozwodzić się o kuchni polskiej po trzech tygodniach na Podhalu.
Przywiozłam ze sobą wspomnienia smaków i zapachów, przywiozłam torebki przypraw i herbat. Nie przywiozłam chorób tropikalnych i żyjątek. A Indie? Mimo wszystko polecam spróbować choć raz.
